Misschien hebben jullie het al voorbij zien komen; internist-nefroloog Edwin Spithoven doet dit seizoen mee aan Kamp van Koningsbrugge. Tijd om wat meer te horen over zijn beweegredenen, ervaringen en wat hij meeneemt uit deze bijzondere uitdaging.
Kun je jezelf eens voorstellen en iets vertellen over wie je bent?
Ik ben Edwin Spithoven, 39 jaar, internist-nefroloog in Rijnstate. Daarvoor heb ik gewerkt in het Amphia Ziekenhuis, en in de periode tussen die twee banen in heb ik meegedaan aan Kamp van Koningsbrugge in Suriname.
Ik ben trotse vader van Sam, mijn zoon van 9. Sport speelt een belangrijke rol in mijn leven – ik loop graag hard en doe regelmatig HIIT-training. Ik geloof in een gezonde geest in een gezond lichaam – anima sana in corpore sano. Daarnaast ben ik avontuurlijk: ik reis veel en heb als ambitie om alle landen van de wereld te bezoeken. Ik ben al goed op weg!
Je hebt dit jaar meegedaan aan Kamp van Koningsbrugge, wat was je beweegreden om mee te gaan doen?
Ik draag een rugzak vol levenservaring met me mee. Ik verloor jong mijn vader en groeide op met alleen mijn moeder, die onlangs plotseling is overleden. Zij was altijd mijn grootste drijfveer en zei vaak: ‘Ed, dit is echt iets voor jou.’
Defensie trok me altijd, maar na het overlijden van mijn vader wist ik dat ik mensen beter wilde maken en koos ik voor geneeskunde. Met mijn deelname aan Kamp van Koningsbrugge wilde ik mijn bewijsdrang omzetten in kracht en laten zien dat ik nooit opgeef — voor mezelf, maar ook om mijn moeder trots te maken.
Zijn er kwaliteiten die je als internist-nefroloog hebt, die je geholpen hebben tijdens je deelname?
Zeker. In een paar afleveringen werd ik een beetje voor gek gezet omdat ik het over elektrolyten had – maar ik vond dat juist mooi geframed, want dat is ons vak. Wij nefrologen zijn nu eenmaal continu bezig met zout, water en balans in het lichaam.
Als nefroloog ben je gewend om door te zetten en te blijven zoeken naar details en verklaringen. Tijdens Kamp van Koningsbrugge moest ik juist het tegenovergestelde doen: loslaten, accepteren dat je niks weet en gewoon dóórgaan. Dat was voor mij een hele mooie ervaring. Het heeft me laten zien dat je ook zonder controle heel ver kunt komen.
Heb je bepaalde dingen geleerd tijdens je deelname, die je weer meeneemt in je werk als internist-nefroloog?
Absoluut. Zoals ik net al zei, wij nefrologen zijn detailgerichte mensen – we willen alles begrijpen en tot op de komma weten waarom iets gebeurt. In Kamp van Koningsbrugge werkt dat niet. Daar weet je niks, en moet je juist vertrouwen op je mede-cursisten en doorzettingsvermogen. Dat loslaten was voor mij enorm leerzaam.
Daarnaast heb ik geleerd om sneller beslissingen te nemen en daar vol achter te staan, ook als niet alles duidelijk is – iets wat in de medische wereld goed van pas komt. Ik ben beter geworden in het aanspreken van mensen op gedrag, zonder dat het de persoonlijke band schaadt. En misschien wel het belangrijkste: ik heb geleerd dat alles eindig is. Hoe zwaar of intens een dienst ook is, er komt altijd een einde aan. Dat helpt me in mijn werk om stress te relativeren en in het moment te blijven.
Welke reacties heb je van collega’s en patiënten gekregen op je deelname?
Toen het programma op tv kwam, was ik net gestart in een nieuwe baan. Dat zorgde voor een bijzondere binnenkomer – veel collega’s kenden me eerder van de televisie dan van de werkvloer. Er is flink gelachen: mijn spreekkamer lag vol met grapjes over zout en elektrolyten, en ik kreeg zelfs een cadeau met daarin een steen als herinnering aan het moment dat ik in het programma mijn wapen was vergeten. Ook hing er een poster op mijn werkkamer met de tekst: schoenen uit, net geveegd. Dat was een referentie omdat ik boos werd op een medecursist omdat hij zijn voeten niet had geveegd. Tegelijkertijd kreeg ik veel positieve reacties. Mensen vonden het dapper dat ik me zo kwetsbaar opstelde. Sommige patiënten herkennen me ook en zeiden bijvoorbeeld: ‘Dit was een gratis doe-vakantie!’ Anderen zeggen meestal niets – al zie ik het vaak wel aan hun blik of glimlach
Recentelijk ben je uit het programma wegstuurt, hoe kijk je hierop terug?
Het klopt, in aflevering 7 word ik naar huis gestuurd, omdat ik mijn wapen voor de tweede keer niet bij mij had. Ik baalde ontzettend. Een dag eerder had ik een hele dag met een 15kg zware steen om mijn nek gelopen, omdat ik mijn wapen niet bij mij had. Dat was een loodzware dag, waarin ik met rugtas (20kg), een biels (20kg) en mijn steen van ”ergens naar nergens” moest lopen. Bij deze bielzenmars moesten wij een onbekende afstand lopen door het Bakhuisgebergte. Dat zou voldoende motivatie moeten zijn om het wapen niet opnieuw te vergeten. Helaas pakte dat voor mij anders uit…. Ik maak er wel eens een grapje over, hoe vaak ben ik nou mijn stethoscoop vergeten. Nooit… dus misschien niet geschikt als commando, maar wel geschikt als internist-nefroloog.
